Sonunda Bende..

İç ses : Eşek kadar oldun bir bloğun yok, bir cacık olmaz kızım senden!!

Herşey hiç bir zaman susturamadığım iç sesimin zırvalamasıyla başladı.Sonra düşündüm yoo epey de haklı aslında..Kendimi bildim bileli yazıyorum ota boka, bari burda da saçmalama hakkımı kullanayım dedim. O kadar aklımda yoktu ki blog açmak daha geçen gün kendime 2 tane defter aldım.Artık o an nasıl bir ruh haline sahipsem birini büyük diğerini küçük aldım.Artık çeyizime koyarım onları :)

Blogda yazmak deftere yazmak gibi değil.Defterde çok yanlızsın bir kere (evet yanlız olmaktan nefret ederim) Bir sürü şey karalıyorsun ama sonunda yine bir tek sen okuyorsun cıkk olmuyor..Annemin deyimiyle '' Ey gidi deli Reşit sen söyle de sen işit '' gibi bir durum oluyor.(Reşit'in kim olduğunu sorma hala bende bilmiyorum)Kızdığım, öfkelendiğim yada mutlu olduğum zamanlarım var benim de elbette..Özellikle kızdığım zamanlarda burdan çemkirmek, hönkürmek bana çok iyi gelecek :)

Yahu direkt çemkirmek bazen kayıplara yol açıyor ama burdan yazdığımda ''yoo ben sana yazmadım ki ne alaka'' diyebilicem..Ben bu kadar kıvıran bir tip değildim ya bak yazarken farkediyorum :)Ve tabi bir de herkesin herşeyi çok bildiği gibi bir durum söz konusu.Bende biliyorum bende söylerim ne var yani pehh..

İlk yazı olması nedeniyle herhangi bir çemkirme, hönkürme olmasın dedim..Yoksa stoğum çok sağlam :) Tamam tamam sonsöz kısmında da giydirmicem :)


Son Söz1: Canım kardeşim umarım bir gün 6000 seanslık o kavitasyona sahip olabilirsin :)