Ne zaman annemi çok kızdırsak ''Sizi bırakıp gidicem yanlız kalıcaksınız, o zaman anlarsınız kıymetimi'' derdi.Ve bir akşam televizyona dalmışlığımızdan sıyrılıp baktığımızda annem evde yoktu.O an düşündüğüm tek şey bizi sonunda bırakıp gittiği oldu.Kardeşimin ağlayışı ve hissettiğim o korku bugün gibi aklımdadır hala.O kadar korkmuştuk ki, kardeşimle balkondan ağlaya ağlaya anneee diye bağırmıştık.Bu hikaye annemin gittiği bakkaldan dönmesiyle son buldu, evet terk etmemişti bizi ama o gün içime yalnız kalma korkusunun ve mutsuzluğunun tohumlarını attı ve ben hala o eskiden kalan endişeyle yaşıyorum.
Yalnız olmak inanılmaz mutsuz ediyor beni, kendimi terk edilmiş hissediyorum.Aynı çatı altında olalım konuşmasakta olur ama ben bileyim ki içerde bir nefes daha var.Sanırım biraz da kendini güvende hissetme ihtiyacı bu.
Hiç bir zaman ''Çok güsel uyuyodun uyandırmaya kıyamadım'' denilemez bana.Böyle uyandığım bir sabah benim için kabustan farksız olur.Çünkü öyle durumlarda yine o terk edilmişlik duygusu ele geçiriyor beni ve bir anda sıfırlanıyor sanki içimdeki herşey.
Çocukluk her zaman gülümseten anılarla dolu olmuyor en azından benim ki değil.Şimdi hala baş etmeye çalıştığım çoğu duygu ve korkunun tortusu taa o günlerden kalma..
Son Söz: Yalnızım ve sevmiyorum bu geceyi..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder